Tenor
Tenor in musica est acutissimum vocum genus virile, supra vocem baritonii. Tenor tonos inter C octavo sub medio C (C3) et C octavo super medio C (C5) amplectitur. Grave extremum est fere B♭2 (duobus B♭ sub medio C); altum extremum, duobus F super medio C (F5).[1]
Tenor in polyphonia inter annos 1250 et 1500 nomen adeptus est a verbo tenendo, quod cantum firmum tenebat aut probabilius quod structuram harmonicam contrapuncti tenebat. Saeculo XV vocem virilem ambitus definiti significare coepit.[2]
Praeclari tenores |
Franciscus Tamagno (1850–1905).
Alexander Bonci (1870–1940).
Henricus Caruso (1872–1921).
Titus Schipa (1888–1965).
Beniaminus Gigli (1890–1957).
Iosephus Carreras (1946)
Notae |
↑ James McKinney, The Diagnosis and Correction of Vocal Faults (Genovex Music Group, 1994, ISBN 978-1-56593-940-0).
↑ David Fallows, et al., "Tenor", Grove Music Online in Oxford Music Online.
.mw-parser-output .stipula{padding:3px;background:#F7F8FF;border:1px solid grey;margin:auto}.mw-parser-output .stipula td.cell1{background:transparent;color:white}
Haec stipula ad musicam spectat. Amplifica, si potes! |