Religio Christiana
Iesus • Christus
- Crucifixio Iesu
- Passio Christi
- Vetus Testamentum
- Novum Testamentum
- Evangelium
- Canon Bibliorum
- Symbolum
- Ecclesia
Trinitas
- Deus Pater
- Deus Filius
- Spiritus Sanctus
- Christologia
- Salvatio
- Maria
- Apostoli
- Petrus
- Paulus
- Patres Ecclesiae
- Salvatio
- Ecclesia antiqua
- Constantinus I
- Oecumenicum concilium
- Augustinus Hipponensis
- Schisma anni 1054
- Expeditio sacra
- Thomas Aquinas
- Reformatio
- Martinus Lutherus
Christianitas Occidentalis
- Ecclesia Catholica Romana
- Calvinismus
- Communio Anglicana
- Ecclesiae Methodistae
- Lutheranismus
- Presbyterianismus
Christianitas Orientalis
- Ecclesia Orthodoxa
- Ecclesiae Orthodoxae Orientales
- Ecclesiae Catholicae Orientales
- Alii
- Ecclesia Iesu Christi Diebus Ultimis Sanctorum
- Testes Iehovah
Ars Christiana
Opus tessellatum Iesu Nazareni, Ravennae in basilica Sancti Apollinaris Novi.
Religio Christiana, sive Christianismus vel Christianitas (ex Graeco Xριστός 'unctus'), est religio monotheistica,[1] deducta ex vita doctrinaque Iesu Nazareni ut in Novo Testamento oblatae sunt.[2] Christianitas in tribus ramis maioribus consistit: Catholicismo, Orthodoxia Orientali (quae se a Catholicismo in Schismate Orientali–Occidentali anno 1054 separavit), et Protestantismo (qui per Reformationem saeculi sexti decimi orsus est).[3] Amplius dividitur Protestantismus in greges minores, denominationes appellatos.
Christiani Iesum fuisse et iam esse filium Dei, Deum hominem factum, et salvatorem hominum credunt. Christiani ergo Iesum Christum vel Messiam appellare solent.[4]
Christifideles, Christiani usitate appellati,[5] credunt Iesum esse Messiam in Bibliis Hebraicis praedictum, partibus scripturae quae Christianitati Iudaismoque communes sunt, quas Christiani Vetus Testamentum nominant. Fons theologiae Christianae in primis Christianorum sententiis oecumenicis invenitur, quae postulationes ab adsectatoribus fidei Christianae plerumque acceptas comprehendunt. Hae fidei professiones dicunt Iesum crucifixum passum sepultumque fuisse, subrexisse ex morte, et omnes quoque qui in eum in remissionem peccatorum (salvationem) credant etiam subrecturos esse.[6] Praeterea contendunt Iesum corporeum in caelum ascendisse, ubi cum Deo Patre regnare. Plurimae denominationes monent Iesum iterum venturum esse ut omnes homines, vivos mortuosque, iudicet et suis adsectatoribus vitam aeternam concessurum esse. Habetur ipse exemplar integris vitae, ambo revelator naturaeque incarnatio Dei.[7] Christiani nuntium Iesu Christi nominant evangelium (Graece: ευαγγέλιον, 'nuntius bonus'); unde primas eius ministerii memorias scriptas hodieque exstantes appellant evangelia.
Index
1 Fontes
2 Divisiones
3 Nexus interni
4 Notae
5 Bibliographia
6 Nexus
Fontes |
Omnes Christiani agnoscunt verba et gesta Iesu Christi revelationem esse per excellentiam, sed etiam acta quae fecit Deus ante Incarnationem simili modo creduntur. Pro regula generali, Christiani profitentur revelationem publicam terminasse cum morte novissimi apostoli.
Omnes Christiani accipiunt Scripturas Sacras tamquam revelationem Dei, sed variationes sunt in modo interpretandarum scripturarum, et in canone veteris testamenti.
Variis in gradibus, Christiani agnoscunt auctoritatem Sacrae Traditionis, id est, quod semper, ubique, in omni loco et ab omnibus est creditum. Symbola Christiana, praesertim Symbolum Nicaenum coluntur ut expressiones orthodoxae fidei.
Plerique Christiani recipiunt etiam auctoritatem Sacri Magisterii, quod ex Dei voluntate et institutione in ecclesia esse profitentur. Catholici christifideles credere tenentur "omnia et singula quae circa doctrinam de fide vel de moribus ab Ecclesiae magisterio definitive proponuntur, scilicet quae ad idem fidei depositum sancte custodiendum et fideliter exponendum requiruntur".[8]
Divisiones |
Rami religionis Christiani principales secundum evolutionem historicam. Crassitudo linearum nihil valet.
Quamvis Christus orans ad Patrem pro discipulis suis dixerit "Rogo pro eis qui credituri sunt per verbum eorum in me, ut omnes unum sint, sicut tu Pater in me, et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint; ut credat mundus quia tu me misisti" (Ioannes 17:21), hodie Christiani sunt divisi varias in partes. Ecclesiae Catholica et Orthodoxae dicunt se a primis diebus idem esse ad dogma, et unitae fuerunt per totum millennium primum, una ecclesia Christianorum quasi omnibus nota. Hae ecclesiae, cum Ecclesia Anglicana, aiunt se esse apostolicas, et volunt monstrare continuitatem cum apostolis tam in doctrina quam in munere episcopali. Ideo, Ecclesia Catholica apostolum Petrum confitetur esse primum papam, a Christo pastorem totius gregis constitutum.
Iam in primis quidem saeculis, variae adstabant sectae quae dissentiebant quoad dogma, sicut Gnostici et Ariani. Quae hereses sanctorum et ecclesiae doctorum opera compressae sunt.
Religio Christiana in mundo.
Anno 1054, distinctiones quae iampridem inter ecclesias occidentalem orientalemque exsistebant mutuam excommunicationem inter Romanum Pontificem et Patriarcham Constantinopolitanum moverunt. Ideo ecclesia occidentalis et ecclesiae orientales, "orthodoxae" vocatae, mutuo separatae sunt et separatae ad hoc usque tempus sicut disiunctae ecclesiae manent. Catholica vero ecclesia orientales seiunctos censet schismaticos et gravi ecclesiali vitio laborantes.
In Occidente vero, saeculo sexto decimo ineunte, Martinus Lutherus, monachus Augustinorum, ad reformationem ecclesiae se vocari sensit, quum opinatus esset veram Christi doctrinam ab Ecclesia Catholica esse derelictam. A Leone X Pontifice Maximo excommunicatus, novam condidit religionem, dein Lutheranam appellatam. Ex qua autem rebellione orta est non solum communitas Lutherana, sed, post eam, plurimae alterae communitates, nunc varia decem milia, quae communiter "Protestantes" vocantur.
Hodie nonnulli Christiani quaerunt novam unitatem per viam "oecumenismi", sed divisiones adhuc manent.
Itaque tres praecipuae divisiones Christianorum sunt: Ecclesia Catholica Romana, Ecclesiae Orthodoxae, et Protestantes. Ecclesia Anglicana se mediam viam inter Ecclesiam Catholicam et Protestantes ducit.
Nexus interni
- Anima
- Arianismus
- Biblia Sacra
- Ecclesia
Ecclesia Iesu Christi Sanctorum in Novissimis Diebus (Mormones saepe nominati)- Evangelium
- Index theologorum
- Lectio divina
- Malleus maleficarum
- Inquisitio haereticae pravitatis
- Oecumenicum Concilium
- Papa
- Pater noster
- Scientia religionum
- Spiritus Sanctus
- Testes Iehovah
- Unio Esperantica christiana internationalis
Notae |
↑ Monotheismus Christianitatis confirmatur in Catholic Encyclopedia, s.v. Monotheism in The Catholic Encyclopedia: an international work of reference (Novi Eboraci: Appleton, 1907–1914) .mw-parser-output .existinglinksgray a,.mw-parser-output .existinglinksgray a:visited{color:gray}.mw-parser-output .existinglinksgray a.new{color:#ba0000}.mw-parser-output .existinglinksgray a.new:visited{color:#a55858}
(Anglice)Formula:CathEnc/Parameter from; William F. Albright, From the Stone Age to Christianity; H. Richard Niebuhr; About.com, Monotheistic Religion resources; Kirsch, God Against the Gods; Woodhead, An Introduction to Christianity; The Columbia Electronic Encyclopedia "Monotheism"; The New Dictionary of Cultural Literacy, "monotheism"; New Dictionary of Theology, "Paul", pp. 496–499; Meconi, Pagan Monotheism in Late Antiquity, pp. 111–112.
↑ BBC, BBC—Religion & Ethics—566, Christianity.
↑ http://books.google.com/books?id=q-vhwjamOioC&pg=PA23&dq=anagignoskomena#v=onepage&q=anagignoskomena&f=true
↑ Charles A. Briggs, The Fundamental Christian Faith: The Origin, History, and Interpretation of the Apostles' and Nicene Creeds (C. Scribner's sons, 1913), Books.Google.com.
↑ Nomen Christiani (Graece Χριστιανός) primum adhibitum est quod attinet ad discipulos Iesu Antiochiae in urbe (Actus Apostolorum 11:26) circa annum 44, 'qui Christum sequuntur' significans. Datum est nomen discipulis Iesus ab Antiochensibus non Iudaicis, fortasse per ludibrium. In Novo Testamento, nomina quibus fideles se appellabant fuerunt fratres, fideles, electi, sancti, creditores. Primus verbi Christianitatis usus hodie notus (Graece Χριστιανισμός) ab Ignatio Antiochensi circa annum 100 adhibitus est. Vide Elwell et Comfort, Tyndale Bible Dictionary, pp. 266, 828.
↑ Frank Sheed, Theology and Sanity (Franciscopoli: Ignatius Press, 1993), p. 276.
↑ McGrath, Christianity: An Introduction, pp. 4–6.
↑ Codex Iuris Canonici, can. 750 §2.
Bibliographia |
- Gill, Robin. 2001. The Cambridge companion to Christian ethics. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0-521-77918-9.
- Gunton, Colin E. 1997. The Cambridge companion to Christian doctrine. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0-521-47695-X.
- MacCulloch, Diarmaid. 2010. Christianity: The First Three Thousand Years. Viking.
- MacMullen, Ramsay. 2006. Voting About God in Early Church Councils. Portu Novo Connecticutae: Yale University Press. ISBN 0-300-11596-2.
- Padgett, Alan G., et Sally Bruyneel. 2003. Introducing Christianity. Maryknoll, Novi Eboraci: Orbis Books. ISBN 1-57075-395-4.
- Price, Matthew Arlen, et Michael Collins. 1999. The story of Christianity. Novi Eboraci: Dorling Kindersley. ISBN 0-7513-0467-0.
Ratzinger, Joseph. 2004. Introduction To Christianity. Communio Books. Franciscopoli: Ignatius Press. ISBN 1-58617-029-5.- Tucker, Karen, et Geoffrey Wainwright. 2006. The Oxford history of Christian worship. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 0-19-513886-4.
- Wagner, Richard. 2004. Christianity for Dummies. For Dummies. ISBN 0-7645-4482-9.
- Webb, Jeffrey B. 2004. The Complete Idiot's Guide to Christianity. Indianapoli: Alpha Books. ISBN 1-59257-176-X.
- Woodhead, Linda. 2004. Christianity: a very short introduction. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 0-19-280322-0.
Nexus |
- http://www.religionfacts.com/christianity/index.htm
