Lingua Sinica antiqua

Multi tool use
Multi tool use




































Lingua Sinica antiqua


Taxinomia:
e familia Sinotibetana et grege Sinico
Status:

Sigla:

1 nullum, 2 nullum, 3 och
Usus
Aevum:
Saec. 10 a.C.n. – 3 a.C.n.
Situs:

Sinae antiquae

Litterae:

Scriptura:

Character Sinicus

Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis picta

Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae



Lingua Sinica antiqua (simpl. 上古汉语; trad.: 上古漢語; pinyin: shànggǔ hànyǔ), est linguae Sinicae genus de principio c. 1200 a.C.n. usum ad s. tertium a.C.n. Priscissima huius linguae exemplaria augurationes sunt oracularibus in ossibus inventa tempore domus Shang; Sinicaque ahenea epigrammata auxerunt tempore domus Zhou. Effuderunt hoc tempore classici scriptores varii, ut Confucius, Mencius, et qui scripserunt Zuo Zhuan. Hi autem libri exempla fuerunt ad Lingua Sinica litteraria scribendum, qua mansit lingua usitata usque ad s. vicesimum servans et vocabularium linguae Sinicae antiquae et grammaticam.


Lingua Sinica antiqua prisco litterarum Sinicarum genere scribebatur, singula unum verbum depingente. Quamquam autem haec scriptura alphabetum non est, pluri characteres usando sonitus similis characteres creati sunt.







99pPnX Vtudvk2JdHQMdFRvLuYvZ9Ec2vmm5 OViWUQw5hIf3es6M04dv7GjkZO
P,Et7V4b,U8WZbBAlw,WKu1RJNyjti raFnvn1LcM7lG6MUbwokXIITIBSPe0ymE1cfBxF6qkzv So9

Popular posts from this blog

Tabula Rosettana

How to label and detect the document text images

LSTM sequence prediction: 3d input to 2d output